W listopadzie 1956 z inicjatywy nauczyciela w Liceum Batorego Ryszarda Pietrzaka i pod jego kierownictwem reaktywowano drużynę w ramach OHPL. Na fali październikowych przemian w Polsce, po odbyciu w Łodzi przełomowego Krajowego Zjazdu Działaczy Harcerskich, w czasie którego t.zw. grupa warszawska instruktorów harcerskich z Aleksandrem Kamińskim na czele (w ich liczbie także instruktorzy 23 WDH) doprowadziła do podjęcia uchwał zmierzających do reaktywacji harcerstwa, a w szczególności przywracających nazwę i symbolikę Związku Harcerstwa Polskiego, stało się możliwe reaktywowanie drużyny na zasadach zbliżonych do obowiązujących w latach 1945-1948, z poparciem instruktorów wywodzących się z nurtu „szaroszeregowego”, częściowo także za sprawą starań uczniów, m.in. Andrzeja Trojańskiego. Jednocześnie z końcem 1956 roku zakończyła swój byt drużyna reaktywowana w ramach OHPL. W styczniu 1957 powołano Szczep 23 WDH składający się z dwóch drużyn: męskiej, którą prowadzili kolejno Andrzej Miłkowski, Antoni Lech Zawiślański oraz Tadeusz Fornal, oraz żeńskiej, prowadzonej przez Wandę Kobyłecką. Do instruktorów owego okresu należeli także Sław Milewski i Tadeusz Dmowski. W 1957 roku Szczep wziął udział w harcerskiej akcji pomocy repatriantom. Szczep zakończył działalność w 1960 roku, wobec utraty możliwości działania opartego o dotychczasowe wzorce.
